Konfrontacja formuł stylistycznych wybranych z twórczości klasycznego już Rajmunda Ziemskiego i prac Poli Dwurnik, Jakuba Glińskiego, Diany Lelonek, Angeliki Markul oraz Karola Palczaka była fundamentem wystawy „Raj Ziemski”. Prace stworzyły narrację wizualną, poza sztywnym tematem i sprecyzowaną interpretacją. Tak pomyślana konfrontacja unieważniła powszechną w podobnych zestawieniach kategorię czasu i pokolenia. Pięć intymnie zaaranżowanych relacji złożyły się w architektoniczną całość, w znak. Dzieła potraktowane jak obiekty, osadzone w przestrzeni, dały wrażenie katedralnej jedności – tworząc świeckie sacrum. 

Od strukturalistów wiemy, że każde dzieło jest tekstem kultury, ale wiemy też, że żadnego dzieła sztuk wizualnych nie da się w całości zamknąć w semiotycznym pojęciu tekstu. Nie wszystko w obrazie jest znakiem, nie wszystko niesie znaczenie w sensie dyskursywnym; pozostaje jeszcze warstwa wizualna, która oplata dyskurs siatką wrażeń i emocji. Można więc powiedzieć, że zestawione ze sobą na „Raju Ziemskim” prace nie tylko rozmawiają, nie tylko mówią o sobie nawzajem, lecz również się wzajemnie oświetlają. Dzieła każdego z pięciorga zaproszonych artystów rzucają zatem na twórczość Ziemskiego inne światło, choć zawsze pochodzące z „reflektora” ustawionego na gruncie współczesności, w pierwszych dekadach XXI wieku. Parafrazując Nietzschego trzeba jednak dodać, że kiedy wpatrujemy się w spuściznę historycznego artysty, dorobek ten odwzajemnia spojrzenie; innymi słowy pokazywany w świetle współczesnej sztuki Rajmund Ziemski rewanżuje się i również oświetla blaskiem swojej specyficznej wrażliwości prace zestawionych z nim artystek i artystów. (…) Stach Szablowski.

Stach Szablowski