Weronika Anna Rosa w Materii Mistrza | Tkanina

Wiara w sprawczość gestu artysty i obecność intencji w obróbce materii pozwoliła stworzyć program Materia Mistrza.

Ukazanie cichej mądrości dłoni Mistrza podążającej za materią – to idea wyjściowa. Uwidoczniliśmy bogate tradycje rzemieślnicze we współczesnych praktykach twórczych i projektowych materii tkaniny, wikliny, ceramiki i kamienia. Każda materia to kolejne wejście w codzienne środowisko twórcy prawdziwego i dokonanie emancypacji dzieła jego rąk.

Stworzyłyśmy Materię Mistrza, aby mówić o fundamentalnych wartościach w projektowaniu. Piękno, umiejętności warsztatowe i przyjemność obcowania z przedmiotem jako najciekawsze aspekty współczesnego designu. Tworzymy razem nową wizję tradycji.

Nowe spojrzenie na styk tradycji i współczesności w sztuce i designie poprzez materie dzieła widzianą dłońmi twórców i oczami ekspertów. Weszliśmy na trop materiałowych ewolucji, badając dawne i współczesne zastosowanie tkaniny, wikliny, ceramiki i kamienia. Ujęcie dotychczas nieobecne w praktykach wystawienniczych i w problemowym przedstawianiu twórczości artystów i projektantów.

To nowo wydeptany szlak, na którym będziemy się często spotkać.

Bohaterka cyklu tkanina: Weronika Anna Rosa

Weronika A. Rosa w tkaninie malowanej, tworzonej do współczesnego wnętrza i zgodnej z “duchem epoki” wyraźnie docenia dziedzictwo artystyczne XIX i XX wieku. W swoich poszukiwaniach nawiązuje do najlepszych wzorów – prac wybitnego reformatora dizajnu Williama Morrisa, secesyjnych artystów zafascynowanych sztuką Dalekiego Wschodu oraz tradycją polskiej tkaniny malowanej rozwijanej po II wojnie światowej w “szkole sopockiej” i Zakładach Badawczych w Milanówku. To zjawisko zwracania się ku estetyce nie odległych epok i nawiązywania do najlepszych wzorów “pionierów wzornictwa” stanowi coraz silniej zaznaczający się trend, szczególnie wśród młodych twórców. Weronika A. Rosa potwierdza swoje artystyczne fascynacje otwarcie przyznając się do inspiracji secesją i art deco. Jest to z pewnością dowodem braku kompleksów wobec dokonań poprzedników, ale też wynika z jej wykształcenia. Rosa ukończyła bowiem historię sztuki na UW. Stąd też jej rozumienie ornamentu jako składnika tworzącego DNA epoki i wrażliwość na urodę dawnego rzemiosła. Artystka w swoich pracach nie stroni od użytkowości, projektuje je w skoordynowanych cyklach – tkanin, tapet, również elementów ubioru. W ten sposób udowadnia techniczną biegłość.