Umarł w butach. Kto tym razem? Zhańbiony przez swoich wyznawców. Ofiara własnej pychy. Cudzego gniewu. Dandys, Pinokio — Piękniś i Kłamczuch, Wielki Artystka, Matka i Mąż, Wariat i Zakonnica, Prorok i Wódz, Błazen, Poeta i Bohater, a ze spisu powszechnego Ja i Ty, ale oby Oni. Od teraz pisani już zawsze małą. Licho nie śpi, szczególnie dziś. Powaliło całą klasę i audytorium. Coś się znowu odkształciło, nawet dobra pozycja wydaje się stracona. Fatum, zła passa, wiara, intencja, premedytacja, o coś zawsze się noga powinie. I leci pomnik z marmuru, ranking popularności i fala hejtu. Dekalogi, przepisy, etykiety, postawy, kanony. Zagubione w trakcie poszukiwań, odnalezione w błądzeniu, gdzieś pomiędzy śmietnikiem, a wiecznością. Sensy. Forma dokonana frazy Umarł w butach może zapętlać się w nieskończoność, aż nadejdzie prawdziwy koniec. Takie buty. Nasze. Nie nadążysz.

W przypadku konstruowania tej wystawy, będącej rodzajem kuratorskiego palimpsestu, pełne treści obrazy zostały wymieszane — odarte ze swoich pierwotnych porządków i kategoryzacji. Nostalgia, erotyczne podniety, lęki, mieszają się tu z poszukiwaniami związków literatury i tożsamości, próbami demaskowania systemów, mozolnym pojmowaniem społecznych wzorców i zachowań, które w nowym zestawieniu nie posiadają już powyższych sensów, przynajmniej niebezpośrednio. Dodatkowo, gra z konwencją, podobna do tej, którą niejednokrotnie uprawiał Tadeusz Kantor z dzisiejszej perspektywy może otwierać się na społeczną problematykę. Przebodźcowanie, nadmiar pracy, wyraz bezsilności wobec ogólnego stanu świata, wyrzuty sumienia wobec braku określonych działań.

Piotr Tadeusz Mosur