Pragnę opowiedzieć o wilgoci jako o źródle życia, które zasługuje na afirmację. To wyraz tęsknoty za wilgotną i żyzną ziemią, która stanowi fundament życia. Obrazy te stają się alternatywą dla kultury osuszania, nadmiernej kontroli nad wodą i przyrodą, oraz reprezentują sprzeciw wobec sztywnych ograniczeń kulturowych dotyczących cielesności. To wyraz nadziei na na powrót wilgoci do naszej ziemi i naszych ciał.

Wilgoć w kontekście kulturowym często jest kojarzona z niepożądanym efektem warunków atmosferycznych. Stanowi symbol nieporządku, niesubordynacji przyrody, jest odbierana jako coś, co wymaga opanowania, osuszenia i poddania kontroli, gdyż wymyka się naszemu wpływowi w domach, na łąkach, polach, oraz w siedliskach, które wywołują niechęć, takich jak miejsca życia płazów, gadów, ślimaków, grzybów. Wydaje się to paradoksalne gdy borykamy się z problemami suszy, utraty zasobów wody pitnej, a pożary ogarniają Europę. W Polsce, susza hydrologiczna prowadzi do stopniowego zjawiska stepowienia. Wraz z tym maleje bioróżnorodność. W ciągu ostatnich trzech wieków większość mokradeł w Europie została osuszona.

Magdalena Zych

Wystawa towarzysząca ekspozycji 'Wycie Syren’ Katarzyny Swinarskiej

fot. Patrycja Serweta