Katarzyna Swinarska, jako matka trojga dzieci i artystka, która przez wiele lat po studiach nie mogła zajmować się sztuką, decyduje się na podjęcie tematu, który jest dla niej i dla jej twórczości istotny. Do udziału w filmie zaprasza artystki, które z powodzeniem łączą karierę artystyczną z macierzyństwem: Honoratę Martin, Annę Orbaczewską, Anię Witkowską, Annę Steller, Annę Reinert. Każda z nich osobno opowiada o tym jak udaje jej się pogodzić ideały, ambicje i pragnienia z trudną codziennością. Przejmujące opowieści artystek zestawione są z minimalistycznymi portretami wideo nakręconymi przez Alinę Żemojdzin. Intymne historie przeplatane są dramatycznymi ujęciami strajków kobiet w Warszawie i Gdańsku przeciwko skrajnemu zaostrzeniu prawa antyaborcyjnego. Katarzyna Swinarska jest autorką kilku prac wideo na pograniczu dokumentu i eksperymentu, takich jak: „Dygresyjna tożsamość” z 2016 roku, w której również porusza kwestie artystycznej tożsamości kobiety; „My—Wspólny organizm” 2017, o rywalizacji i współżyciu par artystycznych; „Niewinne kolonie” 2019 o mechanizmach patriarchalnej opresji wobec kobiet w przestrzeni prywatnej. We wszystkich wymienionych pracach Swinarska występowała sama i z innymi artystami, jednak emocje pojawiające się w „Drapieżnych sercach” wydały jej się tak silne i subiektywne zarazem, że tym razem wolała wypowiedzieć się ustami innych kobiet.
Drapieżne Serca #1 to niesamowicie intymna opowieść kobiet, które radzą sobie jako niezależne artystki i kobiety-matki w świecie przepełnionym patriarchalnymi prawami. W filmie Swinarskiej, widzimy nawiązanie do tego precedensu w formie przebitek z protestów przeciw zaostrzeniu prawa aborcyjnego w Polsce, które miały miejsce w zeszłym roku.
Nie jest to jednak poemat na cześć aborcji, ale na cześć wolności wyboru. Ten wybór miały bohaterki filmu, artystki mierzące się z uprzedzeniami środowiskowymi, oczekiwaniami społecznymi, a także swoimi własnymi ograniczeniami i obawami w związku z pełnieniem tak określonej roli społecznej i zawodowej deklaracji. Kolejno dzielą się z nami swoimi intymnymi doświadczeniami i własnymi odczuciami, które są szczerą próbą skonfrontowania się z rzeczywistością. Mówią do nas z offu oddzielone od swoich ciał. Jesteśmy uczestnikami spowiedzi matek-artystek, to zaszczyt dla nas jej wysłuchać. Jak pogodzić twórczość, wewnętrzną wolność i indywidualizm z poświęceniem dla innej istoty?
Drapieżne serca #1 prezentowaliśmy podczas „Poczęcia” wystawy inaugurującej działalność Galerii w 2021 roku.
